Iþýmasýz bir gündü, Pencere pervazýna asýlý kalan.
Kendi kendimize kalýþýn sus pus hücresinde, Artýk hicaz da deðildi dinlediðim þarkýlar.
Bir damla gözyaþýnda boðuluyordum. Sevdan büyüktü dokunulmazdý, Dinletemediðin duygularýna. Yaþamasýz anlarýn büyüsü Gelecek hayallerinin süsüydü Ama artýk yoktum.
Kolu kanadý kýrýk boþ odalarýn kimsesizliðinde Anýlarýn uðultulu sesleri Sarsýyordu yalnýzlýðýný Dolduramadýðýn boþluktum Ve belki de yaþadýðýn bu hiçliðin isimsiz kahramaný Ne dersin.?
Kadere sövmelerinin o çýlgýn sarhoþluðunda Duvarlarýn kim bilir daha kaç kez yýkýlacaktý üstüne Halbuki Ben senden çoktan gittim Bilmiyorsun Artýk sen gittin ben gittim Farketmiyorsun..
KATRE
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sernur Kekik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.