Yeniden baþa döndük Filistin halký ile, Yetmedi mi Araplar yüzünden bunca çile? Oysa dün bakmýyordu, dönüp de biri bile! Karabað’da, Bakü’de Ermeni, Türk vururken.
Araplarla deðil mi Türk’ün dini ayný din? Neden karþý çýkmadý, saldýrýnca Kýzýl Çin? Bana ne Gazze’sinden, umrumda mý Filistin? Kerkük’te kan aðlayan öz gardaþým dururken.
Ecdadým beþ yüz sene Arap kahrýný çekti, Osmanlý’nýn gününde karný tok, sýrtý pekti. O üç buçuk Yahudi kapýsýnda köpekti, Omzumuzdan vurdular, omzumuzda yürürken.
Zehiri içirdiler Mehmetçiðe su diye, Kanla alýnan yurdu eylediler hediye. Adam ol da kendini güttürme Yahudi’ye, Bize mi danýþtýnýz topraklarý verirken?
Gözyaþlarý dinmedi Osmanlý gidelidir, Yal yediði çanaða ihanet edelidir. Belki de yaþanýlan, bunlarýn bedelidir, Piþmanlýk fayda etmez, umutlarýn erirken.
Madem öðüt, nasihat hiçbir fayda saðlamaz, Atalarýn dediði; “kendi düþen aðlamaz." Artýk Türk olmayanýn derdi beni baðlamaz, Her ülke çýkarýný düþünürken, korurken.
ERBABÝ’nin kimseye olmaz garezi, kini, “Müslümanlar kardeþtir” buyurur Ýslam dini. Yeter ki aldatmasýn artýk mümin mümini, Uzun lafa gerek yok, açýkça göz görürken.