POLONEZKÖY' DE ORMAN

Ýstanbul’un orta yerinde, yaz kýþ yeþil bir orman.
Aðaçlar, rüzgârla fýsýl fýsýl mutluluktan!
Tir tir yapraklar ve salýna salýna nazlanan dallardan dili,
Ruhu öze çekeliyor, aþk perili yelin, sihir mayalayan sesi.

O kadar mutluyum, o kadar mutluyum ki
Ayaklarým, havalanýverecek parmak uçlarýmdan!
Sevdiðimin kolunda, canýma can akarken
Ayrýlamýyorum, buhur buhur nem tüten topraktan!

Bakýr bronzlu, altýn yaldýzlý yaprakalardan
Motifler örülü, topraðýn hýþýrdayan halýsýna.
Týrtýklýsý, oymalýsý, yoncasý, yürek þekillisi,..
Hayran ediyor eþsiz güzelliðin, kutsal kalemden çizgisi.

Maðrur heybetleriyle göklere selâm duran aðaçlar,
Sarmaþ dolaþ olacak kadar yakýn yakýnlar.
Ayný toprak, ayný güneþ, ayný hava,
Benzersiz ahenkleri, örnek olmalý insanlara!

Kuþ cývýltýlarý nazireli, hayal depreþtiren yellere.
Oylum oylum akýyor, büyülü seslerle bir dere.
Coþkuyla kavuþmada, topraðýn kök bürümüþ eteklerine.
Ýstanbul’um! Mýsralar yetmez güzelliðini betimlemeye!

Ayþe Yarman Öztekin
"Doðanýn Dili Sevgi" 2006
Fotoðraf: Ayþe Yarman Öztekin






Sosyal Medyada Paylaşın: