GÖÇ (BİR KARİKATÜR BİR ŞİİR - 2 )

Bir zamanlar köyüm de, ekiyordum tarlamý.
Alýn terim, emeðim, bilmezdim tasa, gamý.
Aðalar, tefeciler, hepsinde bin bir hüner.
Göz yaþýma bakmadan, varý, yoðu yediler.

Göz deðdi ekmeðime, tarlama, ekinlere.
Köyümden göç göç olup gelmiþim þehirlere.
Varmý duyan bizi hey kulak verin seslere!
Düþtük gurbet ellere, muhtaç olduk çöplere.

Ýnsanlýk onurunu, çiðneyen tüm zalimler.
Bu bir hayat kavgasý, dinleyin efendiler!
Fakirlik kader deðil, nerde aþým, ekmeðim?
Siz refahla yaþarken çöpmü benim kaderim?

Müslümanýz dersiniz, hep ahkam kesersiniz.
Komþumuz aç yatarken, nerde kaldý dinimiz.
Hamuduyla götürüp, alýþmýþsýn löp, löpe.
Düþünmezsin halkýný, muhtaç etmiþsin çöpe.

Güneþ doðacak elbet, bu kýyamet bitecek.
Doyanlar, komþunu elbet bir gün bilecek.
Millet’in efendisi, tekrar kýymet görecek.
Köyünden göç edenler yine köye dönecek.


MEHMET FÝKRET ÜNALAN

Sosyal Medyada Paylaşın: