YAĞMURLA GELEN HÜZÜN

Gözlerim aniden pencereye dogru çevrildi.
yataðým buz tutmuþ, ama bendenim,
alevden de sýcaktý.
yaðmur yagýyordu benim þehrimde.
birden beni terkediþin geldi aklýma.
sahi o gün yaðmur yaðmýþmýydý.
nasýlda saçma bir soruydu bu.
daha dün gibi aklýmdaydý gidiþin.
o günde týpký bu gün gibi,
delice yaðýyordu yagmur.
sen benim þehrimde güne merhaba diyordun,
ben seninle ayný þehirde nefes alýyordum.
bu gün yaðmur týpký o gün gibi ,
delice yaðýyor.
aklýmdan hayalin geçerken
ben çoktan pencerenin önünde bulmuþtum kendimi.
yaðmur nasýlda inatla cama vuruyordu.
herkez nasýlda kaçýþýyordu saga sola.
BEN.............
BEN... ise yaðmurla birlikte
evime gelip yerleþen hüznü misafir ediyordum.
gidiþini ona anlatýp,
bir iki dumle viskide bana eþlik ediyordu,
acýlarým gibi...
boþ ve anlamsýz gözlerle dýþarý seyrederken,
bir kedi gözüme iliþti,
yaðmurdan sýcana dönmüþtü zavallý.
neden zavallýydý peki ?
oysa ben ondan daha zavallýydým.
yaðmur tenime degmiyodu belki ama,
yüregim çoktan aniden gelen selde yok olmuþtu.
BEN.........
BEN bu gün yaðmurla gelen hüznü
evimin anlamsýz duvarlarý arasýnda misafir ediyordum.
peki yagmur neden hep hüzünleri doldurur ?
neden özgürce aglamama sebeb,
sadece yaðmur diye düþünürüm ?
peki neden þiirimin adý " YAGMURLA GELEN HÜZÜN "

08,06,2010
Sosyal Medyada Paylaşın: