Sessizliðin sesiyle tanýþtým sensizliðimde ve kimsesizliðimde
sen güneþken çehrelere ben acýmýn gölgesinde
hiç cimri deðildi yalnýzlýk hiç karanlýðýný esirgemedi üzerimden
çok cömertti týpký senin vaatlerindeki gibi
duvarlarda yüzsüzmüþ hiç renk deðiþtirmediler
gözyaþlarým kýzdýlar hani aðlamaz mýþ ya erkekler
sen aniden gidince evden kadýnlar komþular çoluk çocuklar
hani hiç kimseler aðlamadýlar yok kýrmýzý beyaz karanfilli çelenkler
ama cenaze çýktý evimden bir ben gitti benden
ikinci kez yetimliði tattým ben tadýmlýk deðil doyumluktu
sende çok cömertmiþsin doðrusu
gözlerim bulut senin gözlerin þimþek çaktýrýyor sele boðuyorsun her mevsimimi
kime veriyorsun üç mevsimini bana býraktýðýn sadece dört mevsimin biri
ama ben sana yazdým ben sana bahardým
ben sana mavi mavi çiçek açtým acýmýn gölgesinde
sen bana karsýn kýþsýn ayazsýn soðuksun güneþin gölgesinde
olsun her ne olursa olsun sen yine benim sevdiðim o kýzsýn
seni seviyorum diye bedenim kalbime kýzarsa kýzsýn
kor verdim bedenimdeki ateþ kýzdýkça kýzsýn
ben sana yazdým acýmýn gölgesinde de sen bana karsýn güneþin gölgesinde
LOKMAN KAYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.