Ben Bir Sokak Çocuğuyum
Ne bir evim, ne bir yurdum var
Ne de annem ile babam
Kimsesiz, zavallý, bir sokak çocuðuyum ben
Þu hayatta, kimsem yok, yapayalnýzým
Bazen, el açar dilenirim.
Bazen ayakkabý boyar, simit satarým
Hep yoksulluðun acýsýný yaþarým
Ýþte hep böyle, geçer zamaným
Köprü altýnda, sabahlarým
Virane yerlerde, konaklarým
Gözümde tüter yumuþak bir yatak
ve
Isýnmak için bir soba
Bunlardan yoksunum.
Küçücük yaþta, yorgunum.
Bir kaza geçirdim
Kýrýldý, kolum kanadým
her gün düþünürüm
Ne olacak benim hâlým
Kimi kimsesi olmayan arkadaþlarým var
Kimi þeytana uymuþ evden kaçmýþ
Kimi de üvey ana babadan
Her birinin derdi ayrý
Biz gariban çocuklarýz
Üç,beþ kazanýrým
Onlarla paylaþýrým
Hem kendi halime,
Hem de onlara aðlar, yanarým.
Bizim de, bir sýcak yuvamýz olsun, diye dualardayým.
Keþke, bir yuvam olsaydý sýcacýk
Ýçinde anam babam,kardeþlerim
Bir de okulum olsaydý
Çantamda defterim, kalemim
Yüreðim lime,lime iþte,
Düþündükçe artar kederim
Demek ki alnýma yazýlmýþ, buymuþ, kaderim
20 04 2010
Zeynep Eroðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.