Kırk lâkaplı...
Çok hatalar ettim hayatta, pek çok hem de,
Kendimden baþka kimseye de kýzmýyorum.
Ne hayýrlý evlât olabildim, ne iyi arkadaþ,
Harbi saðlam dost bile olamadým ben.
Sevgili desen, onu da olamadým…
Gezdim vatan vatan, il il, karar kýldým Ýstanbul’da,
Zaten bir bu kararým isabettir hayatta...
Derviþ oldum bir kapýya, kadrini bilemedim…
Evlendim adam gibi koca olamadým,
Baba oldum, hayýrsýzýn önde gideni yine ben.
Hata üstüne hata, akýllansam gam yemem.
Ne gezer, gün geçmez ki ben hata yapmasam.
Götünle dað deviren Ahmet Efendi derler ya, beterim ondan…
Her hayâle kanarým, her kulu ciddiye alýrým,
Elâlemin derdi herkesten önce gerer beni.
Yaranamam da kimseye, ne hanýma, ne çocuklara,
Ne de ahbaplara, hele hele akrabalarý hiç sorma.
Dedem kâfir komünist derdi rahmetli, sanatla ilgileniyorum diye…
Kimlerin kalbini kýrdým, sayýlarýný unuttum
Helâllik almak isterim ama zor iþ, imkânsýz hatta.
Ülen adamlýðýn kursu neden yok arkadaþ?
Vaktinde uyuyup, vaktinde kalksam, baksam iþime gücüme…
Sevsem ve sevilsem, saydýklarýmda beni saysa ne güzel olurdu…
Lezzet, þâir, mücahit, yazar, entel, kýssahan, meddah, doktor, profesör hatta
Ah be deli neyzen, kýrk lâkabýndan biri bile mutlu edemedi seni…
03.06 – 29 Mayýs 2010
Ýstanbul
* * Video klibi bu adresten izlenebilir efenim;
www.timsah.com/40-Lkapli-dem-Neyzence-Siirler/edMM0vrplkv
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.