KARAMSAR ŞAİR

KARAMSAR ÞAÝR


karanlýkta bir þair adam
döküldü yapraklar sanki üstüne
gece sindi gözlerinin önüne
ne arayan nede aranan oldu
senki yalnýzlýk nedir bilmeyen
hayatý zevkine göre yaþýyorken
iþte sevgi ihanetle son bulmuþtu
acý aynadan vurunca yüzüme
artýk korkar olmuþtum
ey istanbul sessizce dinle
ben içimdeki acý konuþuyor
gözlerim doldu birden
o an hayalin geldi aklýma
baþýmý öne eðdim
birden silinmiþti hayalin
dudaðýmdan çýkan bir kaç kelime
caddelerde haykýrýrken bitti dedim
ama içimde bir þeyler tükeniyor
vurulduðumu hissediyordum
yokluðunla
veda sesi son kez çýnladý
kaderim beni yavaþca siliyordu
gözlerde bir yorgunluk sen
uykular virane bende
seni anlatýrken martýlara
gidiþine mi kanayacaktý kalbim
ölüm buz gibi kesecekmiydi
sana uzanan ellerim tutmayacak
belkide son defa el sallacayak
ölmek isterken ve dilerken
azrail’in son bakýþýmýydý bana
bir seni düþlerken.
__________________________________________
Sosyal Medyada Paylaşın: