tozlu bir rafta buldum kendimi, Kaybetmiþligin pençesinde kývranýrken sussuzluðum dinmiþti ,hayatýn acý þerbetini tattýðýmda tarifsin lakin safsata olmayan doðruluðun girdabýnda. Papatya misli geçiyordu ömrüm , tek tek koparýrken yapraklarýmý ama sadece bir fark vardý bir olumlu bir olumsuz sözcük yoktu leblerimde. kendimi arýyordum bir sokak köþesinde dolanýrken avare avare bulmuþmuydum? bunun hiç bir önemi yok nasýl yaþadýðým yada nasýl yaþayacaðýmýnda. kalbimi keþfedememiþtim henüz ; çünkü hiç dinlemek istememiþtim düþüncelerimi karamsarlýk labirentlerinde bile bile gezdiriyordum acý çekmeyi seviyordum galiba! delimiyim? belkide büyüklerimden öðrenmiþtim acýnýn insaný olgunlaþtýrdýðýný bir gerçeðin bin yalandan yeð olduðunu bir tek þey öðrenememiþtim, ögretemediler de o da gerçek doðrunun nerede nasýl bulunacaðýný ve neye benzediðini onuda hayat kardeþ öðretti bana TeþEkÜrLeR HaYaT Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Ali Savsak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.