hep bozardý sevecen çocukluðumun eðreti oyunlarýný iki kuzunun yaylýmýnda gözlerim indirirdi kanatlardan telaþlarýný öfkesinden alýrdýk nasibimizi içimize iþleyen zatürrelerde
hep kýzardý sanki kanatlarýna saplanan oklar ucu lastik sapantlarýn iziydi unutmuþtu paratoner dallarýný sanki bizdik üstünde gece sefasý ve oradan kovalardýk yýldýzlarý