BİR YANIM HEP YARIM

Benim bir yaným her zaman yarým,
Babam, benim yarým kalan yaným,
Zamanla bu yarýmý tamamlarým sandým,
Görüyorum ki, ne yazýk çok yanýldým...
Bir türlü saðlanamadý onunla baðlantým,
Ýçimde onunla bir türlü bir barýþ saðlayamadým,
Hiç bilmedi, þu sözü," Ben deðil biz!",
Olumsuzluklarda ise tek bildiði vardý, o da " Hep Siz!",
O evlat oldu, biz ata,
Önünden geçmekse zaten hep hata,
Allah razý olsun yine de annemden yana,
Derdi, "Bedduasýný almayýn, sakýn ha!",
Yaþlandý da ondan mý diyeceðim amma,
O hep böyleydi çocukluðumda da,
Kaprisleri, huysuzluðu bitmek bilmedi,
Nerdeyse biz torun sahibi olacaðýz, bizi bitirdi,
Ömrü bir hiç gibi gelip geçti,
Evlatlarýmý üzmeyeyim diye düþünmedi...
Hiç çocuk, genç olamadýk ne yazýk ki,
Hep yetiþkinmiþim gibi hissettim böyle mi gerekliydi,
Dünyanýn her türlü zevkini tattý kendisi,
Çocuklarýna çok gördü anlýk sevinçleri,
Çekiþtiriyorum sanmayýn babamý,
Ama biz de haketmedik mi hiç biraz þefkati, anlayýþý,
Ýþte bu yüzden bir yaným hep yarým,
Çocukluðum yarým, gençliðim yarým,
Analýðým yarým, aþklarým yarým,
Yarýmlarla dolu hep hayatým,
Kýsacasý ben, YARIM KALDIM...

P. METÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: