SENDE GİTME...

Her þey çok güzel olacak diyordum,
Gördüm ki olmuyormuþ…
Dertler biter,
Hayat yoluna girer sanýyordum,
Anladým ki girmiyormuþ…

Bitiremedim yýllar yýlý,
Ne kula ne de Hakka borcumu…
Çilelerle dolu diyor, kime sorsam burcumu…
Defalarca kalbime gömsem de acýmý,
Bilmiyorum ilk miydi bu yoksa sonuncu mu ?

Babam gideli seneler oluyor,
Anam þimdi ölümlerin döþeðinde…
Gelince üst üste gelirmiþ kederler,
Ömrümse bir sonun daha eþiðinde…

Yalnýzmýþým bu yolda, çok geç anladým…
Kýrk yaþýndan sonra insanlarý tanýdým…
Bir ana birde babaymýþ aslolan,
Gerisi teferruatmýþ bunun farkýna vardým…

Ne kadar kazandýysam,
O kadarda kaybettiðimi gördüm…
Büyüdükçe arttý hep dertlerim,
Yoksa hiç büyümese miydim ?

Bölük bölük bülündü bedenim,
Bir tarafým topraðýn altýnda,
Bir yanýmý Ýstanbul’a yollayacaðým,
Sol yanýmsa bir hastane odasýnda…

Hiçbir þey gözümde deðil inan,
Sende býrakýp gitme bir baþýma beni …
Daha da yalnýzlaþtýrma yaralý yüreðimi…
Bükme hayata büktürmediðim bileðimi…

Duygularým yoðun bakýmda,
Çözemiyorum sýr düðümlerini…
Zor geliyor artýk yaþamak bana,
Taþýyamýyorum elem güðümlerini…

“Evet… Hatalýyým ben de…
Benimde keþkelerim ve piþmanlýklarým var…
Hem de daðlar kadar…
Hangi birini saysam beni bir o kadar yaralar…”




Sosyal Medyada Paylaşın: