kendimden ayrýldým gören olmadý sesimi bir yerde bir þiþe içi sarýþýn zamanda deniz kenarý bir kabuk örneðin yazýn son cümlesi gibi.sýcak güle olmalý kanayan yerde býraktýðýn yaramda bir çatlak bir avuç toprak fýþkýran
sözün bittiðine inandým bakýþýn bir güvercin çýktý etimden baktým gökyüzü bensiz bir yuva saçlarým dökülen azýnlýk kýraðlanmýþ çiylenmiþ sabah uykusuz þiir gibiydi bir daha kalma hesabý yanlýþ tuttu gözlerin ayrýldým dönmemek üzere kendimden bir çalýlýða orman yolundum kanadým adýmý bilmedi su yýkanmak için tinimi sevimi bir aþk kuþuna çýðýrdým yalpayýn bin dereden yorulmuþ düþmemek için sazlýklara
karþý tepelerdi yolu olmayan su yandý ayrýlýðý
içimin þarkýsýna dayadým bir deðil yok yere aðzýmý
Hüseyin Bozkurt
Sosyal Medyada Paylaşın:
utkucem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.