kal diyemedi(ði)m cehennemin kýzýl bakýþlarý sýçramýþ duvarlarýma ne yaptýmsa bu ateþi söndüremedim
yokluðuna zincirler baðlayýp ayaz vurmuþ bereketsiz topraðýma yýldýzlarý ektim tek tek eþeledim ellerimle küllerini kokladým göðün tabanlarýný suladým yaþlarýmla sýrýlsýklamým
sesim de çýkmaz artýk her soluðu yokuþa sürüldü nefesimin ve her nefeste siyaha bulandý beyaz geceliðim
üþüyen ruhumun mecalsiz yanlarý deðiyor tenime musalla taþýndan bir yastýk düþüyor pay diye uzanýyorum hiç bilmediðim bir karanlýkta toprak kokusu siniyor saçlarýma
ve ölüm uyanýyor...
kapatýyorum kirpiklerimdeki tel örgüleri yavaþ yavaþ zifire dönerken gün ýþýðým doðmamacasýna batýyor güneþi
evet ... ölüm uykusundan uyanmýþtýr ninnisiyle kulaklarýmý týrmalar
ayaklarým da ilk kez yorgana göre ne kadar yataðý sert olsa bile
20/05/2010 10;30 eMÝNE Sosyal Medyada Paylaşın:
eMİNeYZAMAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.