Minik Ayþe gidemiyor okula. Hasan uyuyakalmýþ, Okul sýralarýnda. Selim’in burnu akýyor, Dokunamýyor mendillerine. Çünkü onlar satýlsýn diye verildi ellerine.
Neslihan uzaktan bakýyor, Tezgahtaki simitlere. Bu ne biçim yaþayýþtýr, Anlamýyor Vesile. Ahmet utanýyor, Köþe baþlarýnda dilenmeye.
Sýcacýk yataðýnda nazlanan da çocuk, Soðuðun iliklere iþlediði sabah saatlerinde, Yollara düþen de…
Kullanarak çocuklarý, Yaralýyoruz yarýnlarý. Kim taþýyacak bu aðýr yükü omuzlarýnda? Soruyorum hepinize.
Ülkü Duysak Çocukluk Güzel,Küçük ev yayýnlarý,Ankara,2009,s.12
Sosyal Medyada Paylaşın:
ulkuduysak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.