Sel kelimesini duyunca aklýma Çarþamba gelirdi,
Kelimeler yer deðiþtirdi, Aðrý’yý sel aldý þimdi,
Üstelik karasal bölgeydi, topraðý suya muhtaçtý,
Ne yazýk ki toprak suyu emmedi, yaþamý su bastý…
Bir fidan ekelim milletçe, büyüsün bizlerle birlikte,
Nüfusumuz ne kadarsa o kadar aðaç olsun ülkede,
Hem oksijen verirler, nefes alýrýz, saðlýklý yaþarýz,
Hem köklerini topraða salar, sel korkusunu aþarýz…
Sular evleri basarken sokaklardan rahatça akýyordu,
Çevrede bir tanecik olsun aðaç da gözükmüyordu,
Önüne gelen evleri yýkýp geçti, tüm deðerleri aldý,
Arkasýnda yýkýlan evleri ve çaresiz insanlarý býraktý…
Aðaçlar hayattýr, karbon dioksit alýr oksijen verirler,
Güzellikleriyle de hayatýmýzý bir cennete çevirirler,
Topraðý sevelim; ekelim, biçelim, onda hayat vardýr,
Aksi taktirde daðýlýr gider doðamýz, hepimizi sel alýr…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.