insanlar arasýna karýþtýðýmda
yaþamak adýna karamsarlýða düþüyorum
zavallý
çaresiz yürekler görünce
caným sýkýlýyor
donakalýyorum o anlarda
o anlarda yalnýzlýða gömülmek ihtiyacý
itekliyor
adýmlarýmý
tadýmlarýmý erteliyor yarýnlara
hüznü yoðun o manzaralar
sahipsiz yüzler
evsiz çocuklar
köyünden göç etmek zorunda kalmýþ yaþlýlara
acýyorum çok
o kýrýk kalpleri
o yitik sevdalýlarý
o arka bakçedekileri izleyince
içime çektiðim hava
zehir olarak iðnesi damarlarýma yapýþýyor
aþýyor beni içinden çýkamadýðým vahim tablo
insanlar arasýna katýldýðýmda
ister istemez
þair kesiliyor duygularým
hislerim kendini duyarlýða adýyor
daha güzel bakýþlý insanlar için