VURGUN

Neyleyim yaþamayý, üryan gelmiþim?
Bir yýldýr kederdeyim vurgun yemiþim.

Kara kaþla, kara gözle ömür geçmiyor.
Çilekeþsen, çile dolu günler bitmiyor.

Dert bir deðil hangisini etsem temaþa.
Temaþayla olmuyor ki, gelince baþa.

Önce Anne acýsýyla, göz doldu yaþla.
Unut artýk dedi herkes, hayata baþla.

Biri bitmeden, bir yenisi baþlarsa þayet.
Acýlarýn sonu gelmez, hayret ki hayret.

Teyze kýzým kanser oldu þiirler yazdým.
Dostlarýma derdim döküp, duvara astým.

Ömür bana, oldu törpü, bu ne vehamet?
Kolay deðil elbet ama, haydi bir gayret.

Bir baþlarsa zincirleme, tasalar dertler.
Nasýl dayansýn ki buna, yorgun yürekler?

Þimdilerde dayý oðlum, kalpten yatýyor.
Dertler bitip çözülmeden, güneþ batýyor.

Yaþlanýyor beden artýk ferman dinlemez.
Bazý dertler, yaþansa da sýrdýr, söylenmez.

Göz yaþlarýn ýrmak olsa, yaþýn silinmez.
Þu kýsacýk hayatýn da yüzün hiç gülmez.

Ýnsan oðlu derdi yoksa, derdin bilemez.
Anlatsan da çaresi yok, seni dinlemez.

Derdi olan, halden anlar, seninle aðlar.
Gönüllere, gönülleri, tasa, dert baðlar.


MEHMET FÝKRET ÜNALAN

Sosyal Medyada Paylaşın: