KENDİNİ
Kalbinde gevþeklik olan birisi,
Küçük bir sýnavda satar kendini.
Ýnsanlýktan ölü, hayvan dirisi,
Cinsince sürüye katar kendini.
Özünü kaplayan kiri silmeyen,
Suratý asýlý, yüzü gülmeyen,
Bir gönül bulup ta, girmek bilmeyen,
Gidip bir soysuza çatar kendini,
Biri iki görür þaþý olanlar,
O tektir desende, seni yalanlar,
Zalimin zulmüne sessiz kalanlar,
Ýblisin baðrýna atar kendini.
Nefret tohumunu gömer derine,
Þeytan dayanamaz onun þerrine,
Ýnsanca insaný sevmek yerine,
Canavar beslerse, yutar kendini.
Gönül topraðýný âþýklar eker,
Onu yeþertmeye gözyaþý döker,
Leþ insana pistir, kuzguna þeker,
Adam olan arif yapar kendini.
Ýyilik arayan, kötü olur mu?
Allah’ý arayan bela bulur mu?
Suyu bol aðacýn dalý kurur mu?
Gül susuz kalýnca yakar kendini.
Her nimetin hakký, terdir emektir,
Salihlerin vasfý helal yemektir,
Sebepsiz sorgusuz veren cömerttir,
Cimri elleriyle yýkar kendini.
Meyvelerin hepsi, üst üste katlý,
Ýçindeki lezzet kabuktan tatlý,
Aþkýn damaðýna iz koyan atlý,
Gönül süvarisi yapar kendini.
Gözlerin dört yaný sardý saralý,
Eller ak pak olmuþ, sense karalý,
Sözler kendineyse susma yaralý,
Arif kem söz etmez, tutar kendini.
09.05.2010…….Mustafa YARALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.