Yazmak zor Ana

Bugün sensiz geçen ilk Anneler günü,
bir çok insan yaþamýþtýr, bunu biliyorum.
Ama yine de aðlýyorum...
Çünkü ben ilk kez yaþýyorum.
Gerçi yýllar geçse de aðlayacaðým ama.
Þirler yazacaðým sayfa, sayfa.
Geçen yýl Anneler gününde, bir þiir yazmýþtým sana,
taa Ýzmir’den göndermiþtim þiirini,
Okutmuþtun ablama.
Ama bu defa yazmak çok zor be Ana...

Gözyaþlarým çoðalýyor avuçlarýmda,
Denize dönüþüyorum ben ANNE.
Çocukluðumu sakladýðým sandýðý
açýp bakýyorum, fotoðraflardan.
Sonra gençliðim, evliliðim ve oðlum
Her karesinde sen varsýn,
Evim senle doluyor ANNE.
Ve iþte yazýyorum yine...
Hasretim sevgine.

Baktýðým heryer sen oluyorsun,
Duvarlar bile senin gibi
gülümsüyor bana.
Seni çok özledim ben ANNE.
Sen gideli;
sessizlik ektim yüreðime,
Susuyorum, susuyorum......
Sessice aðlýyorum..
Bitmeyen özleminle,
Ve iþte yazýyorum yine...
Hasretim sevgine.


Kimbilir kaç Anneler gününde daha,
sana þiirler yazacaðým hasretle.
Her geçen gün, her geçen yýl
daha da artan, özleminle...
Ve bir gün ben de geleceðim yanýna,
Özledim be Ana diye.
Ve iþte yazýyorum yine,
Hasretim sevgine.

MEHMET FÝKRET ÜNALAN
Sosyal Medyada Paylaşın: