TIPIRTILAR - TIMARHANE KAPILARI

Yüreðim kýrýk dökük,
Ne anlamý varki ýslak dudaklarýn.
Ben öpmedikten,
Öpülmedikten sonra.




Mýrýldanýrým adýný, býkmadan usanmadan.
Kýþ gününde soba kenarýnda üþümüþ kedi yavrusu misali.
Sayýklarým hayýflanýrým iþte.
Ne sýrtýmý sývazlayan biri olur,
Ne teselli edenim,
Nede derdime ortak bir dost.

Ne ünüm, ne ünvaným,
Nede sarayýmdaki cariyeler.
Ben zavalýyým buralarda yapayalnýz.
Zaten yüreðim kýþ günü gibi soðumuþ.
Donmuþum üþümüþüm, üþütmüþüm zaten.

Sen yine kendin gibi bil.
Gönül kýrðýnlýðý de gitsin,
El alem, duymasýn bilmesin,
Gönlümdeki savaþa karþý direnemediðimi.

Bugün hiçte günümde deðilim.
Ne önemi varki, sensiz pat çiçeklerinin.
Bir baþka kokuyor sanki,
Sararmýþ dökülmeye yön tutmuþ yapraklarýyle,
Bana sonbaharý, anlamsýz gidiþini hatýrlatýyor.

Yürüyorum sensizce,
Sessizce, ýssýz caddelerde.
Etrafýmda týpýrtýlar,
Dökülüyor sonbahar yapraklarý.

Ömrümdeki son fasýl belkide.
Mavi ýþýldaklý arabalar,
Ellerinde þýrýngalar.
Kollarým bedenime sarýlý,
Etrafým kuþatýlmýþ.
Baþ ucumda kardan adamlar,
Bir noktaya takýlý,
Anlamsýz bakýþlarým.

Yüreðimde esintiler,
Beynimdeki anlamsýz fýrtýnalar.
Süpürüyor içten içe, kemiriyor.

Bir ürperti var içimde,
Kendimden ürküyorum.
Kulaðýmda týpýrtýlar,
Ve üstüme kapanan,
Belkide, bir ömür hiç açýlmayacak,
Týmarhane kapýlarý.

KÖKELÝ OZAN



Sosyal Medyada Paylaşın: