Dünyayý kara gören, aðlayan gözleriyle,
Kimsesiz kalmýþ onlar, etiyle kemiðiyle.
Gözyaþý gözlerinden, akan hayat ortaðý,
Kalbi susuz bir pýnar, duyulmaz hýçkýrýðý.
Þarkýlarda söylensin, duyulsun istediler.
Çaresizlik girdabýna zalimce itilmiþler.
Aðzýndan bal akýyor, bizimse acý biber.
Utanmadan adýný, koyduk biz tinerciler.
Vah vah yirmi yaþýnda, ak düþmüþ saçlarýna.
Bizlerden çok akýllý, sanki yetmiþ yaþýnda.
Saklanmýþ peri kýzý, rüyasýna girmiyor.
Sevenimiz onlardý, yaþamam artýk diyor.
Can verirken ölümü, kimseye dert olmuyor.
Öksüz kalan bir bülbül, aðlasýn mezarýnda.
Bedeninde dolaþan, düþmanla savaþacak.
Bu kudreti doktorlar, parayla saðlayacak.
Ellerinden tutalým, beyler kurtulacak
Zehrini ta içinden, tutup da çýkaracak.
Bu en güzel gününde, sinesine çekilip,
Ne bir dost ne bir kardeþ, ne bir sevgili yüzü…
Yalnýz acýyý bilip, bizden medet umacak.
USTA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.