sen gittin ya sevgili bu þehir basýyor beni þimdi kahrola sý kör karanlýk yine gece’nin üzeri’ne sindi artýk özlemin en demlenmiþ hali anýlarýn la baþbaþa’yým þimdi gece’nin çýldýrtan sessizliði kalbim’in hicran dolu sensizliði
sen gittin ya sevgili bir yaným da seninle yitip gitti boynu bükük öksüz bir çocuk misali gözlerim nem’li sana sýðýndýðým geceler de boz bulanýk seller akar içimde uçuþur yüreðim’den göçmen kuþlar ruhum yaþanmamýþ günlere öfke ve isyan duyar
sen gittin ya sevgili gözyaþ’larýmýn meze’si oldu hüzünlerim her günüm biraz daha suskun ve yorgunum hem dünüm yenik’tir sana hem de yarýným kader’e hem kýzgýn hem de kýrgýným
sen gittin ya sevgili
FERHAN ERDOÐAN Sosyal Medyada Paylaşın:
maskelimelek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.