Figanınla gülüyor, eleme göçüyorsun!

Ne kalbin latifliðine malikim
Ne hasretin baðrýnda nida eden bir sefilim, söyle kimim
Kal’i anlamayan, hale yaban olan bu avareliðim kimin eseri söyle dinlerim
Ne söylerim, bahtým için ayandýr ahvalim, derdi nefeslenir, çileyi bade-i içerim


Ne seyrine muhtaç olduðum ar
Ne ruhumdan medet uman ibretli nazar, ey yar kim anlar
Sessizliðin letafetindeki idrakim dalgalarýn insicamýnda haþyete öyle akar
Hazan vakti, zemheri þahitti, müddeti nefes ki kalbe refakat etti, hal çekildi gitti


Hicranýn demindedir sine-i hal
Hüzün, ruhumu kuþatýyor ey sessizliðin ülfetindeki yar
Kar her demde halime yaðar, saðanak umuda kanar, ne vakit açacak bahar
Ne sözün kýdemi, ne sazýn alýp götüren fevki, sazendenin hicran içinde zehrettiði


Niye çok görüyorsun bir söyle
Nefesin azizliðinde ikamet eðleyerek bir telaþa meyletme
Ne ten, ne zevki âdem ve ne de edepten nasipsiz olan insani âlem halimde dem
Tefekkür niye erdem, nasip kim için sabrý kýdem, sýrrýn kâtibi kim için aþký kalem



Ne yazýlsa, dil sükûtla aklaþsa
Pek latif olan ülfetli kalbin firak için hasrete þöyle kansa
Anlamýný kaybeden her ne varsa, þayet hakikatten uzaksa, o vakit kalp anlasa
Dil sussa, hal unutsa, narýn haþyeti kuþatsa, bu manada yaþamak bir umutsa anla


Çekilmek, nefesi dürüp göçmek
Mukadder olan zamaný beklemek, esinin rahlesinde ölmek
Edebin her halini nefeslenerek yürümek, düþünmek muhayyile içinde yüzleþmek
Ne vakit vaki olacaksa, mýsralarýn dili halinde anlaþýlmayýnca, yazmak sýzlatýnca



Mustafa CÝLASUN

Sosyal Medyada Paylaşın: