korkusuz yüreklerin sahibiydik biz
istediðimiz gibi
canlarýmýzý canlarýmýza katardýk
atardýk önümüze deli anlarý
dünya kendi ekseninde dönerken
kimseyi umursamadan yollarýmýza devam ederdik
bilirdik aþkýn ne yüce bir anlam olduðunu
gece vakitleri yaðmur öpünce dudaklarýmýzý
ve kar deðince kirpiklerimize kýþýn sýcaklýðýn/ güneþ vurunca yüzlerimize yazýn dokunuþun ne denli hasretli bir temasa karþýlýk geldiðini
korkusuz yüreklerin sahibiydik biz
her çiçeðe arýlar gibi konarken
toplarken kendimize sevgi çiçeklerini
en iyi kokunun insan kokusu olduðunu bizimle ispata durduðunu görürdük
izlerdik kendimizi gülümseyen ayda
yýldýzlarýmýz sabahlara dek parlarken
gizlerdik kendimizi doðru aynada
gerçeklerimiz bizimle büyürken
evet
doyasýya
kýyasýya korkusuz yüreklerin sahibiydik
sellerden daha coþkulu yaðarken
yellerden daha esintili akarken
biz bize giden o günlerde
þahit bize o siyah sokak kedileri
tanýk bize o mavi heceler