VAZODAKİ KARANFİLLER
Ýki kýrmýzý iki beyaz karanfil istemiþtin
Ýkisini yüreðimin al kanlarýyla boyadým
Bana hiç haber vermeden buralardan sen gitmiþsin
Öðrenince yalnýzlýðýmý saatlerce aðladým
Yalnýz kaldýk karanfillerle bekar odamda
Bir çini vazoya onlarý itina ile koydum
Baktým gözlerim gibi bir süre sevgiyle onlara
Karanfillerle birlikte mahvoldum sarardým soldum
Uzandým üzgün titreyen ellerle vazodan aldým
Yalnýzlýðýmla sana susamýþlýðýmla kahroldum
Diktim çýldýrtan renklerine þu gözlerimi
Sonra isyanlarla birden yapraklarýný hep yoldum
Anladým ki karþýlýksýz bir sevgiye düþtüðümü
Seni görüp sevdiðime piþmanlýkla yandým yandým
Bilseydim bir fýrtýnanýn ortasýnda kaldýðýmý
Býrakýrdým her þeyimi senden aþkýndan kaçardým
Þimdilerde karanfillerle birlik kýrýk döküðüz
Her parçamýz alabildiðine renksiz solgun bitik
Bir anda usuma dolan sevgin ve seni kaybettim
Artýk bulmama olanak yok her þey kayboldu yitik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.