KARANFİL’in DÜŞÜ - 1

“Ayaklarým” dedi karanfil…
Ayaklarým aðrýyor.
Sonra durdu apansýz
Gülmeye baþladý sarsýla sarsýla
“Neden” diye düþündü
……köklerim deðil de, ayaklarým dedim.
Þaþkýn dý biraz, biraz da utangaç
Hani… biraz da korkulu
Gölgelerden korkar gibi biraz.

Ne kadar zaman geçti bilemedi…
Öylece kalmýþtý kýmýltýsýz
Çekingen bir bakýþ attý
……………….etrafýna birden.
Utangaçlýðýný çýkardý üstünden
Þaþkýnlýðý yere düþtü
Korkusu uzaklaþmýþtý çoktan
Yapayalnýz kalmýþtý.

Çekti köklerini topraktan
Ve çýlgýnca bir koþunun içinde buldu kendini
Alabildiðine koþuyordu þimdi
Uyanýp bir rüyadan
Yeni bir dünyada olmak gibi
Ya da býrakýp
Tüm dünyayý ardýnda
Bir rüyada uyanmak gibi
Ummadýðý bir anda
Tutsaklýktan özgürlüðe doðmak gibi.

Ne kadar koþtu, bilemedi…
“Zamansýz bir düþ”tü bu,
…………tek baþýna koþulan zamansýz bir yarýþ
Ve baþladýðý gibi bitti koþu
Durdu Karanfil,
Durdu çýpýnýþý yüreðinin.
Zaman çoktan durmuþtu
Yaþam da…

Bakýndý etrafýna…
Bir daha…bir daha bakýndý
Diðer karanfiller yok olmuþlardý
Papatyalar da yoktu…
Göremedi güneþi
Sesini duyamadý rüzgârýn
Neredeydi kuþlar
Böcekler neredeydiler…
Kokusu bile terketmiþti Karanfil’i

Þaþkýnlýkla ayaklarýný gördü karanfil
Köklerinin yerinde duran
Bir saða döndü
Bir sola.
Birkaç adým ilerledi
Sonra döndü
Artýk koþuyordu yeniden
Nereye gittiðini
Bilmeden.
Ve koþuyordu peþinden korkusu
Piþmanlýðý geliyordu
Peþlerinden.

“Tanrým” diyordu Karanfil
Aydýnlat yolumu
Býrak bahçeme döneyim
Bir de, köklerimi ver geriye,
Topraðýma gireyim.

……………………….…..devam edecek

Sosyal Medyada Paylaşın: