AYRILIKTIR FERMANIMIZ
Daha ayrýlýðýn gözyaþlarý kurumadan
Özledim seni vuslatýn kadýný
Vurgunlar yiyorum, yokluðun tenhasýnda
Ben sana vurgunum, vurgunlarsa hep bana
Oturup hazan yapraklarýnýn arasýna
Hani ayrýlýk yok diye yeminler ederdik
Hani gözlerimiz ilmik, ilmik aþký dokurdu
Þimdi sözlerimiz kesif, kesif aðlýyor
Güneþ her gün doðacak, her gün batacak da
Ben akasyamýzýn altýnda hep seni bekleyeceðim
Ve her günün ardýndan sen gelmeyince
Hüzün çökecek bizim olmayan kente
Sen gittin öksüz býraktýn beni de, bu þehri de
Sürgünüyüm senin gibi bende bu þehrin
Þehir bana küskün, ben þehre küskün
Bir seni sýðdýramadýk ne yüreðime, ne koca þehrin baðrýna
Ýçimde ukde kaldý yaþanmamýþlýklarýmýz
Yýldýzlar kayacaktý, dilekler tutacaktýk
Bir kýzýmýz olacaktý, sana benzeyecekti
Gözleri ela, saçlarý kývýr kývýr, adýný ben koyacaktým
Hayallerimiz vardý, güzel günlere dair
Suyundan avuç, avuç içeceðimiz ýrmaðýmýz
Ormanlar içinde, tahta barakadan bir evimiz
Önünde aþkýmýzýn þahidi, akasya aðacýmýz olacaktý,
Mademki ayrýlýktýr fermanýmýz
Kurulsun daraðacý, yarým kalsýn aþkýmýz
Akacaksa bu aþk için, aksýn kanýmýz
Yeter ki, sessizce çekip gitme benden
Erken çöktü aþkýmýzýn üstüne karabulutlar
Mademki gidiyorsun, her þeyi yak, yak da git
Anýlarý yak, sevdamýzý, umutlarýmýzý, yarýnlarýmýzý
Hatta beni de yak, yak da bu þehirde,
Beni yokluðuna mahkûm etme
Ünal TÜRKOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.