Uðradým parka Dün yine sensiz. Oturdum bir köþede Sessiz. Zaman sanki bir bilmece, Karalarken birkaç hece. Nasýlda geçti sensiz. Oysa kýskanýrdý seni Bensiz. Garson bile. Zeytin gözlüm Alacaðý varken unuttu Alacaðýn yokken, Senin unutman çok mu ? Eminim. Okurken kýrýlacaksýn bana. Emin olki : Yazarken kýrýlmýyorum sana. Kendimce bahaneler Buluyorum. Böylece kendimi, Avutuyorum. Gel artýk anýlar, Bittiði yerde kalsýn. Çünkü içimde bir sen, Kalbimde bir sen varsýn. 20-06-1996 Trabzon Sosyal Medyada Paylaşın:
erdal eriçyel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.