acı ışıkları söndürdü
Gündüzleri karanlýða boyarken acý
Küçük bir umut aðlýyordu köþe baþýnda
Direnme saatleri çoktan geçmiþti
Kimse dokunmak istemiyordu acýya
Korkularý vardý ellerin
Üzerlerine kan sýçrama korkusu
Yalnýzlýk tüm sokaklarýna resmini çizmiþti
Nerdeydi sevgi
Nerdeydi sevgili
Haykýrýþlarý sadece kendi kulaklarýnda çýnlýyordu
Köþe baþýnda sýðýnmýþ aðlýyordu
Okþasaydý annesi sýrma saçlarýndan
Ölmeseydi öpseydi yanaklarýndan
Kaldýrýrdý meleðini köþe baþýndan
Masumiyet akýyordu gözyaþlarý
Ve gittikçe artýyordu kalp aðrýlarý
Yinede sesleniyordu kýsýk sesinle
Çýksa sevgiler saklandýklarý yerden
Belki tutacaklardý masum ellerinden
Gölgelerden siyah sevgiler örmüþtü
Örtmüþtü birkaç anýsýnýn üzerini
Küçücük hayallerin, küçücük parmaklarýyla
Acýmasýzlýðýn kilidini kýrmaya çalýþýyordu
Ve tükendiðini hissettiðinde
Artýk zamanýn geldiðini biliyordu
Kimse beklememiþti onu
Zamanda öyle
Köþe baþýndaki küçük mum ýþýðý
Titremeye baþlamýþtý
Aydýnlatmýyordu artýk duvarlarý
Sonradan öðrendim
Acý Iþýklarý söndürmüþtü
Belli ki ölmüþtü…
1997 denizli
‘Sevdiðiniz sizi terk eder ve gerçekten yalnýz
Kalýrsanýz köþe baþýna sýðýnmayýn, dostluða
Ve dualara sýðýnýn’
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.