Kan kaybından değil “SEN” KAYBINDAN OLACAK SONUM…!
sessiz27
Kan kaybından değil “SEN” KAYBINDAN OLACAK SONUM…!
Vakit yokluðunun ilkbaharý
Umudu sende kalmýþ yarýnlara göçüyorum
Ceplerimde yaðmurlarla boyanmýþ düþlerim var
Ve ellerimde yalanlara batýrýlmýþ parmaklarýnýn izi…
Bu gece bir “ben” daha tükettim tütünlerin gölgesinde
Ve bir gün daha tükendim gözlerinsiz
Tükenmiþ zamanlarýn zemherisinde kayýbým þimdi
Takvimler benden,ben gözlerinden habersiz…
Kentin üþüyen sokaklarýný soluklarýmla ýsýtarak yürüyorum sensizliðe
Bir çift ayak izinden ibaret yas karasý istasyonlara býrakabildiðim
Ben zaten hep kendimi uðurluyorum tren garlarýnýn veda sahnelerinde
Hep kendimden gidiyorum
Ve en çok düþlerimden vuruluyorum
Kimse bilmiyor; tükeniyorum!
Sen-sizce ölüyorum gözlerimin önünde
Ve sessizce karþýlýyorum aþka boyanmýþ gül rengince topraðýn bedenine
öylece kayýp giderken ellerimden bir adým bile atamýyorum kendime
Ýçime iþleyen sevdanýn raylara mimlenmiþ intihar eylemlerinden kurtaramýyorum yüreðimi
Ve vagonlarý yokluðunla dolu trenlere ezdiriyorum bensizliðimi
Biliyorum çaresi yok bu hastalýðýn
Biliyorum yokluðum yokluðuna vurgun
Ve anladým ki alfabesi yok yokluðun
Susuyorum!
Dönmeyeceksen ateþe ver senli düþlerimi
Ve ört üstüme geceyi
Uyuyacaðým!
Yolum çok, çook uzun…
Ve yine söylüyorum;
Kan kaybýndan deðil
“SEN” KAYBINDAN OLACAK SONUM…!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.