Dost musun?

“Harbi Âdem Sohbetleri – 2”


Ne anlatýyorsun? Ne söylemeye çalýþýyorsun?
Ne geveliyorsun aðzýnda? Gece gündüz býkmadan
Geviþ getiren develer gibisin be hey gâfil…

Yok adam nasýl olmalýymýþ, yok kadýn
Yok insanýn dostu þöyle mi olmalýymýþ
Yoksa böylesi mi daha makbûlmuþ?
Töbe töbe, hasbin Allahü venimel vekîl
Deli eder çýldýrtýrsýn sen insaný…

Ulan marangoza kapý çerçeve sipariþimi veriyorsun kerkenez.

Dön bak bakalým kendine bir, senden ne olurmuþ?
Dost deðil, adam deðil, insan olur muymuþ?

Hesap makinesi ile gezeceksin utanmasan?

Hep çýkar, hep beklenti, hep bir pazarlýk hâli.
Sanki dünya koca bir pazar ve sen de adi bir tüccar gibisin.

Ne zaman ziyaret ettin yataðýnda bir hastayý,
Baþýný en son ne vakit okþadýn bir yetimin, öksüzün?
Tabii sen bunlarý yapamayacak kadar meþgûl bir öküzsün…

Ne vakit affettin bir tanýþýný, komþunu akrabaný,
Üç kuruþ borcu var diye sana, söyler misin?

Ne zaman ev taþýyan bir insana bir sehpada sen taþýdýn?
Hiç dinledin mi çýkarýn olmadan birinin derdini?
Sözünü kesmeden ve saatine bakmadan ama…

Güzel giyindiðin oldu mu salt bir insaný menfaatsiz görebilmek için?
Tarandýðýn, traþ olduðun, güzel kokular süründüðün,
Düðüne gider gibi hem de, iþ görüþmesine gider gibisinden.

Sen zirvesinde arz-ý endâm et kibirin,
Vazgeçilmez san kendini ve dünyanýn merkezinde bil
Sonra da bekle dostum gelsin diye.

Unutma yemeðini yalnýz yiyenin cenazesi zor kalkar.
Yine unutma ki umduðuna küser insan.

Yalnýzým diye suçlama kimseyi
Neden yok dostum diye düþün dur sen.

Yuh olsun sana, yuh.
Dostu geçtim, insan mýsýn sen?

Ben deðil, sen sor kendine…


14.46 – 2010
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: