düþün ki
devasa bir çýnarým
bu kadim topraklarda
sessizce boy vermiþim
yaþarým çoðul acýlarýmla
ömrümü yerlere sermiþim...
gün görmüþ gövdemde
asýrlýk hasretliðim sürer
gönlümün kuytularýnda
gömülü sýrlarýyla birer birer
aþklarýmla yitip gitmiþim...
yanarým, içimde bin bir türlü dert
dayanýrým hayata yaþlý yapraklarýmla
taþýrým halkalarýmda zamaný
mutlu yarýnlara
artýk bitsin diye zulmet...
köklerim, alýr baþýný gider
gölgemde uyuyan çocuklarýn hayalleriyle
mavi ýþýltýlý bir pýnar gözesinden
süzülür iki yaka arasýna doðru
çaðlayýp akar sýcak denizlere...
dokunsan gövdeme büyürsün çocuk!
bir dalým Avrupa’ya uzar kývrýla büküle
dilini sevdiðim kývýrcýk dilli Urumeli’ne
yürekten akýp gelen yanýk sevda türküleri ile
bir dalým uzak Asya’ya sarkar
aþkýn ve ihanetin
ve güneþin
ve merhametin sýcak memleketine...
dokunsan gövdeme büyürsün çocuk!
ne rüzgarlar gördüm
saçým baþým tarumar
ne yaðmurlarla ýslandým
yüzüm gözüm sitemkar
mazinin izlerini taþýyan
bir yoldur ruhum
içimde bir yerlerde hala
bitmeyen çocuksu saflýðým var...
günü geldi
kazýndý aþklar tenime
yazýldý macerasý
silinmemek üzere yüreðime
günü geldi
ne kavgalar
ne yangýnlar yaþadým
direndim zalimin zulmüne
düþün ki
devasa bir çýnarým
yaþarým, içim dýþým istanbul
dokunsan gövdeme büyürsün çocuk!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.