Baharýn hoþ günü, hoþ seherinde
Sevginin tadýný bilmek istedi.
Zavallý kýzcýðaz bu günlerin birinde
Sanki yenileþti, sevmek istedi.
Gözleri açýldý yaz seheritek
Yeni bir bakýþla baktý dünyaya.
Sinesinde sanki dirildi yürek
Gözleri zillendi ulu semaya.
Bakýp yalvarýþlý bakýþlar ile
Tanrýdan diledi insaf kalbine.
Gökler uðuldadý, yer geldi dile
Oldu þerik kýzcýðazýn derdine.
Biri: - Sev! - diyordu. - Sevgi hayattýr!
O mutlu ediyor her bir insaný.
Biri: - Sevme! - diyor. - Bu hissi yatýr!
O viran edicek senin dünyaný!
Yer dedi: - Dönme gel sen bu fikirden.
Sev o kalbi safý, mutlu ol, gülüm.
Eðerki, sevmekten vaz geçip gitsen
Bil ki, mutlu olmaz senin o kalbin.
Gök tuttu baþýný, dedi: - Kýzcýðaz!
Senin sevmek fikrin aptal hevestir!
Sana ne oluyor, güzelim bu yaz?
Kendine gel, aklýný baþýna getir!
Kýzcýðaz dinledi kalbinin sesin
Sevdi çok derinden, deliler gibi.
Ama keþke dinleseydi Gök tavsiyesin
Çünkü sevdi ve yaktý kendi kendini...
Mahvoldu dünyasý, kahroldu her gün
Bazen mutlu oldu ve hep üzüldü.
Sonunda oldu bak, o mahsum gülün
Ýçindeki o saf kýzcýðaz öldü...