Bir zamanlar Anadolu’nun küçük kasabasýnda,
Genç kýzlarýn ahvali þimdikinden farklýydý,
Kýzlarýmýz buluða bile ermemiþken daha,
Evlilik yaþlarý gelmiþ gibi davranýrlardý…
Eðer bu kýzlardan biri henüz evlenmemiþse,
Annesinin arkadaþlarý ziyarete gelmiþse,
Sohbet arasýnda kýza bir nazar ederlerdi,
‘Bu güzel kýzý birine sattýn mý?’ derlerdi…
Yani evlilik kurumu ‘Satýlmak’tý bir bakýma,
Karþýlýðýnda ‘Baþlýk parasý’ da almak da vardý,
Belli bir rayiç de söz konusuydu o sýralarda,
Damadýn cebinde paranýn bulunmasý lazýmdý…
Yýllar gelip geçti, hala var mý bu adet bilmem,
Bana kalsa her önüme gelene kýzýmý vermem,
Önce onun gönlü bu evliliðe ‘Evet’ demeli,
Sonra damadýn þartlarý gözümden bir geçmeli…
Evlilik önemlidir, rastgele olmamasý gerekir,
Kötü bir evliliktense kýzlar evde beklemelidir,
Artýk aksi bir durum kimsenin ayýbý sayýlmýyor,
‘Evde kalmýþ bu kýz!’ dedikodusu yapýlmýyor…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.