Yoklukta arar diriliþi,
Azabý rahmetin üstüne çeker.
Güne inat vicdanýna sýðdýrýr geceyi,
Kafa tutar aydýnlýða kalbi nefsine sýðýnýr.
Ol kudrete boyun eðmez.
Cesareti korkaklýðýn baðrýna gömer.
Kendince iki güzel kelam eder.
Tutulur dili aðzýndan çýkaný mukaddes zanneder.
Ýnançsýzlýðýn tahtýna kurulur kuyu dibinde.
Çaresizliðin adýna utanmadan umut der.
Zulmü gösterir en masum çocuða.
Neferidir þeytanýn yardýmcýdýr karanlýða
Akan suya kýzar.
Susuzluktan çatlar ruhu kan kusar.
Yeþeren aðaca küskündür.
Kurak çöllerde fýrtýnaya savrulur.
Dilinin zehri yýlaný kaçýrýr sudan.
Aðzýný açsa kahrolur kelimeler korkudan.
Merhametten yoksundur affedilmeye isyanda.
Kendine firavunu dost edinir örümcek kafasýnda.
Sofra baþýnda ilahi lütuflara kapalý aç.
Vicdanýný saracak iki damla rahmete muhtaç.
Yollarýn baðrýnda yolsuzdur.
Maharet sayar düz yolda kaybolsa.
Kul olur özgürce küfre köle.
Ýçinde günahýn çýðlýklarý zalimliðe gebe.
Kendine tapar aynada.
Ömrünü tüketir kir çanaðýnda.
Hakikatte Allah bilmez maddede tepinir.
Mecazda nefsini ilah edinir.
Ölüme mahkum eder üç kuruþluk hayatý.
Ýster ki yine de sayýklansýn gün bitmeden adý.
Þeytana pabucunu ters giydirir inadýndan ölür.
Gidince günü geldiðinde öteye kendi gibi muamele görür.
Kulum beni nasýl bilirse oyum der Hak.
Hak deðilsin der bir damla sudan yaratýlan þeytana aldanarak.
burak ýrmak
06 nisan 2010
gölbaþý-ankara