Bir istasyonda yalnýzdým Neler alýp götürmüþtü hayat benden Geriye bir avuç umut kalmýþtý Az önce trene binip giden Bu istasyon ölüm müydü benim yüzüme gülen?
O gitti ben kaldým geriye kekremsi tatlar dudaðýmda Ufacýk bir gülümseme elmacýk kemiklerimde Bir hataydý belki de buraya gelmek Aldýklarýný geri vermeyeceðini bile bile
Bu raylardan geçtim ben O kara trene binmeden Gözyaþlarýmla konuþtum tren rüzgarý eþliðinde Belki de bitmiþtim bir yanakta onun gibi ben de
Nefretle baksam da aþýktým ben bu istasyona Hayrandým eskiden dimdik duran binasýna Ne hüzünleri ne sevinçleri yaþadý merdivenlerinde Ne damlalar biriktirdi...
Ne bir tren þimdi ne de yolcular Sadece eski oturaklar ve hatýrlamakta zorlandýðým hikayemle Akýp gittiðim o raylar var Bir de son trenle bana dönen o bir avuç umudum Ben de yolcusuydum çok eskiden bu harabe istasyonun... Sosyal Medyada Paylaşın:
bitter Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.