VEHİMLER YOK

Ýlk kez maziden uzak ama
Bu kadar mutluyum
Bu gece seni yazýyorum
Issýz masamda
Ellerin sýmsýký tutmuþ parmaklarýmý
Vehimler yok
Saçlarýný salmýþ, anlatýyorsun
“Þu durumda ben…” diyorsun
Bense seni duyuyor ama
Hiçbir þey anlamýyorum
Aklým boþ bir bardak gibi
Ýçilmiþ bitirilmiþ
“Çiçek” diyorsun
“Renk” “Kýr” “Kelebek”
Doru bir at koþuyor önümde
Hýrçýn bir kýsrak o an
Geniþ bir düzlükte
Mavi çiçekler arasýnda
Önce hýzlý sonra duraðan
Yönünü þaþýrmýþ gibi dönüyor
aniden
Gökte kayan bir yýldýz kadar çevik
Bir dilek tut
Saðrýsý terlemiþ parlýyor
Sulanmýþ toprak gibi

Bir þiir ýsmarlýyorsun
“Duvarlar, kandiller yok” diyerek
“Karanlýk ve ölüm”
Eski kumaþlar yok
Küflü kilitler yasak kelimelerim
Cam içinde kum gibi akýyor saçlarýn inceden
Boynundan sýrtýna, omuzlarýna
Ellerin inci mercan
Anlatmayý bilmedi hiçbir þey
Seninle mesut ve yavaþ geçen zamaný
Sesin, bir þarký gibi dinletiyor kendini
Yokuþlu sokaklar yok, eza yok
Rahvan yürüyor kýsrak
Güller dökülüyor yelesinden
Bir çiçek atýyor kýz sevdiðine
Karlara saplanmýyor bir tren ilk kez
Hayallerimde
Hançer yok
Kan yok
Öyle süzülüyor ki ebede
Önünde altýn kapýlar
Kadim köprüler açýlýyor
Kapýlmamak elde deðil ruhuna
Her þeyi çaðýrýyor kendine

Suya düþen altý taþ
Altý iyi arkadaþ
Cinler yok uðursuz þeytanlar
Ýyilikler fýsýldayan melekler dokunuyor ikimize
Dokunmak dokunulmak
Elimin son isteði de



Sosyal Medyada Paylaşın: