GÜL FİDANI
Bir gül fidaný vardý bahçede,kendi halinde,
Çok güzel geliþmiþ,iyi büyümüþtü.
Ýlk goncasýný verecekti bu ilk bahar,
Tomurcuklarý yeni kabarýyordu.
Bülbül gelir, konar dalýna öterdi,
Gül, üzülürdü bülbülün bu haline,
Neden feryat eder vafalý dost diye.
Dosttu çünkü eskiden beri.
Bir ilkbahar sabahý açtýrdý goncalarýný,
Bülbül hayranca seyre daldý onlarý,
Þimdi daha seviyordu konduðu dallarý,
Hiç bu kadar güzel görmemiþti onlarý.
Bir gün deli bir rüzgar esti aniden,
Kýrdý dallarýný fidancýðýn.
Goncalar uçuþtu dört bir yana,
Daðýldý yapraklarý birden havaya,
Zavalli fidan kalmýþtý sonbahar gibi.
Bülbül yine geldi ertesi sabah,
Fidan üzgün, deðildi eskisi gibi.
Acý acý ötmeye baþladý bülbül,
Dosttan ayrýlmak kolay deðildi. R.ÇAKMAK
06.04.1979/ saat 20.00 Halkalý Tarým Meslek Lisesi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.