Yorgun düþerim anýlarýn kucaðýndan gerçek hayatýn tam göbeðine. Gözyaþý yataðýdýr gizli mekaným. Tan ýþýklarý soyunurken üzerinden mavi geceyi Güneþ diken gibi, ben yüreðime... ben yüreðime batýrýrým.
Ey Yaþanýlan Zaman! Ne elbise biçtiysen giyinmedim mi? Kan aðlarken yüreðim, yaralarýmý sarýp sevdiklerimin önünden gülen yüzümle geçmedim mi?
Eðlen diyorsun. Dünyada biraz da sen eðlen. Al kucaðýna sevinç ve hüzünlerini akrep, yelkovanýn durduðu ana kadar yeryüzünde kendine hoþ bir yer beðen. Dünya istersen düðün yeri olur yada katlanamýyacaðýn kadar cehennem.
Gündüz ve gecenin hükmünde döner durur küçücük dünyam. Sabýr, sol yanýmýn dayan dediði. Ümit, duaya açýlan ellerimin sonsuz dileði. Herþeye raðmen hayata sarýlmak gerek. Karamsar suretimin ölmesi için çektim tetiði.
ALEV YAVUZ 31/03/2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
hayatgülbahçesi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.