AYRILIĞA ÇALAN ZİL

Son zil de çaldý iþte,
Ayrýlýk vakti geldi,
Ýlk geldiklerinde kalem tutmayý dahi bilmeyenler,
Bugün mektup yazýyorlar bana,
Ne de çabuk öðrendiler,
Daha dün ellerinden tutuyordum,
Yalnýz yapamýyorlardý hiçbir þeyi,
Bak bugün kendi ayaklarý üzerinde durabiliyorlar,
Evet,
Son zil de çaldý,
Özleyeceðim o masum bakýþlarý,
Tertemiz duygularý ve çýkarsýz sevgileri özleyeceðim,
Onlara ben mi öðrettim bir þeyleri,
Yoksa ben mi onlardan öðrendim çok þeyi...
Riya görmedim onlarda,
Paylaþmanýn güzelliðini gördüm,
Düþenin elinden nasýl tuttuklarýný gördüm...
Son zil de çaldý,
O tertemiz dünyadan çýkýyorum yine,
Yine karýþýyorum kalabalýða, kabalýða ve ahlaksýzlýða...
Keþke herkes çocuk olsa,
Ve herkes dünyaya onlarýn gözüyle baksa...
Evet evet,
Son zil çaldý,
Ve ben onlarla büyüyeceðim,
Ve onlarý çok özleyeceðim...

Sosyal Medyada Paylaşın: