Nefsimin pisliðine, bir kez olsun bakmayýp, Yok diyerek es geçtim, taassubu yýkmayýp, "Ýnnemel mü’minüne ihvâtünü"* ekmeyip; Tefrika türküsünü çaldýrmýþým sazýma!
Þükür çok geç olmadan, gâfletimden aydýrdý, Lütfeyledi gerçeði, kerîh yoldan caydýrdý, Enâniyet libâsýn, cism-ü tenden soydurdu; Hamdülillâh ihsânla, ele verdi kozumu!