ECEL

Ecel gölgesini düþürse de eþiðime,
Seninle aydýnlanýr tüm karanlýk gece.
Görürüm gölgemi ölümün puslu gözlerinde,
Asýl yara, sensizlikten açýlýr içimde.
Ýnsan öleceðini hissedermiþ sonuçta,
Belki yakýnda veda ederim dünyaya, sessizce.
Beni benden alan sahteliklerin yükünden,
Kurtulurum yýldýzsýz bir boþlukta.
Bu dünya, sessiz kuyularýn derinliði,
Nefessiz býrakýr insaný bir yalan izi gibi.
Ama sen, baharý getiren bir çiçek misali,
Ruhumda kök salar, sararsýn her yarayý.
Günlerin aðýrlýðý çöker omzuma,
Bir bakýþýn taþýr tüm yükleri zamana.
Düþlerimde sen varsýn hep; baharlar,
Kýþ ortasýnda bile açan umut dallarýnda.
Biliyorum, sonbahar bizi ayýracak,
Rüzgâr, hatýralarýmýzý fýsýldar yýldýzlara.
Ama anýlar, bir þarkýda yankýlanarak,
Yüreðimizin gizli köþelerinde yaþayacak.
Son bir kez bakarým ardýma, sessizlikte,
Emanet ederim kalbimi sonsuzluk denizine.
Seninle dolu anýlarla giderim ebediyete,
Bu dünyaya veda, sana bir selam býrakýrým.

Sosyal Medyada Paylaşın: