Bir garip yolcu, bir ince yol, bir vesvese içimde,
Yola çýkmak üzereyim belki, iþaret beklemekte,
Sonra hareket, iki ileri bir geri yahut da hep ileri,
Böylece geçecek, zaman olgusu beklemeden beri…
Durup düþünmek istiyorum; ‘Yolculuk nereye?’
Bilsem de deðiþmez, dünyaya gelmiþiz bir kere,
Ezelden gelmiþsek, ebediyete ise yolculuðumuz,
Susmak gerekiyor demek ki, gitmek sorgusuz…
‘Düþünmek!’, bu nasýl bir olgudur bizde böyle?
‘Düþünüyoruz, öyleyse varýz!’ açýklamasý nerede?
Varýz elbette ama düþünmekle deðil, nefes almakla,
Ciðerimizle varýz, düþüncemizle yaþamýyoruz hala…
Bir garip yolcularýz, dünyaya gelmiþiz ve gidiyoruz,
Susmamýzla varlýðýmýzý kendimize emanet ediyoruz,
Ýçimizde var olduðunu sandýðým kocaman dünyayla,
Ýþte geldik gidiyoruz; kimiz, yolumuz hangi zamana…?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.