Çanakkale

Üç aylýk hamileymiþ
Anam.
Babam Çanakkale’ye gittiðinde.
Gururla,
Sevgiyle,
Övgüyle, uðurlanýrken,
Oðlumuz olursa Umut koy adýný,
Kýzýmýz olursa Yadigar demiþ,
Anamýn kulaðýna sessizce.
Hani giderde dönmezsem…

Konuþamamýþ anam,
Öðlece baka kalmýþ yiðidinin ardýndan.

Babam rahmetli Yiðit Ahmet’i hiç tanýmadým.
Bir fotoðrafý bile yoktu.

O günler zor günlerdi.
Savaþýn seferberliðin sýkýntýlarý,
Kurtuluþ mücadelesi,
Açlýk,
Yokluk,
Yoksulluk,
Kimsesizlik…
Çocukluðum hep ekmek peþinde koþmakla geçti.

Daha erkek olmadan,
Erkek olmuþtum evimize.

Derken büyüdüm dükkan açtým.
Demir döverken vurduðum her çekiç,
Düþmana atýlan bir mermi,
Yaptýðým her týrpan,düþmana saplanan süngü,
Ve her yaptýðým tencere,
Babamý düþman mermilerinden koruyan kalkan oldu düþümde.

Ama o bir daha gelmedi.
Çocukluðum babamý özlemek ve beklemekle geçmiþti.
Ýþte gençliðimde öyle geçiyordu.

Annemin yiðidi gelmedi bir daha.
Geriye.
Vatan uðruna, nerede?
Nasýl?
Ve ne þekilde öldüðünü,
Bilemedik hiçbir zaman.

Ve nerede?
Nasýl?
Ne þekilde yattýðýný da,
Bilmiyoruz rahmetli babamýn.

Anam bir daha hiç evlenmedi,
Ömrünü Ahmet’ini beklemeye adadý.
Ve hiç yitirmedi umudunu.

Her gün dükkana giderken,
-Akþama erken dön emi,
-Baban gelirse sofrada birlikte olalým derdi.

Ve ne zaman bir yere gitse,
Ben falan yerdeyim,
Baban gelirse beni çaðýrmayý unutma!
Diye tembih ederdi.
Ne zaman kapýmýz çalsa,
Ya koþup kendisi bakar,
Yada,
Baban mý geldi? Umudum Ahmet derdi,
Aðlardým.

Zaman geldi anam yaþlandý.
Hastalandý,
Gözü kulaðý hala kapýdaydý.

Yaþlý bedeni beklemekten yorulmamýþtý.
Bir akþam beni yanýna çaðýrdý.
Baban gelirse onu hep beklediðimi söyle,
Beyim evine hoþ geldin dediðimi söyle dedi.

Son nefesini verdi ancýðým.
Bütün acýlarý,özlemleri, koca bir çýnar efsanesi tarih olmuþtu iþte.
Anamý mezarlýðýn en güzel yerine defnettik.
Ýsteði üzerine,
Mezar taþýna,
Yiðit Ahmet’in karýsý yazdýrdýk.

Þimdi bende yaþlandým.
Hastayým.

Oðlum Ahmet’e vasiyet ediyorum.
Babam gelirse:
Hoþ geldin dede de.
Babaannem seni çok beklemiþ de.
Babamda çok bekledi de.
Bu dükkan senin de.

Babaannem hançer sevdiðini söylermiþ.
Bu hançeri babam sana yaptý de.
Kemik sapýnda Umudum Ahmet yazýyor.
Söyle onu beline taksýn.
Ve oðlum söyle dedene sana iyi baksýn.

Hayati Dede



Sosyal Medyada Paylaşın: