Sanýrdým ki öncelikle ufuk çizgimizden baþlar,
Sonrasýnda bilinmeyen menzillerde konaklar,
Az gider belki o da, uz gider, tepeleri düz gider,
Böylelikle kendi mecrasýnda yoluna devam eder…
Aklýmýz ermiyor, nerede baþlar ucu, nerede biter,
Sýnýrý sýnýrýmýzdýr belki de, yol bildiðimizce gider,
Eremediðimiz boyutlarda bilinmezin izleri vardýr,
Düþünmek istesek de aklýmýz bize uymayacaktýr…
Dediler ki; ‘Sorgulama bilmediðin konularý sen de!’,
Uyacaðým onlara, söz dinleyeceðim ben de elbette,
Gönlüm söz dinlese de aklým uymuyor bazen bana,
Anlaþamýyoruz, ayrý kalýyoruz sonra tek vücutta…
Yolumuz açýk olsun, gidelim, arada duraklar olsa da,
Korunup gözetiliriz, dayanabiliriz zorluklarýna da,
Önce kendimizi bilelim, sonrasý açýlýr önümüzde,
Biz içimizde yol alalým, ufkumuz kazýnýr belleðimize…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.