Tüketiyoruz bir ömrü, hovardaca Kocamanca dünyada Kocamanca hayaller kuruyoruz Evler kuruyoruz kocaman kocaman Kocaman odalarda Kocaman yanlýzlýklar yaþayarak Sonra veriyoruz kendimizi Mal mülk edinme sevdasýna Bir apartman dairem olsun Yeter diyoruz Sonrasýnda hýrs giriyor içimize Bir arabam, Bir de yazlýðým olsun Ve ardýndan bir de sevgili Ýmkansýz aþklar peþine düþüyoruz Ve kurduðumuz kocaman evler Boþ hayallerle doluyor Küçük ama kocaman tuttuðumuz eller kayýyor elimizden Kocaman bakýþlarda Küçücük yüreklerimizde büyüttüðümüz Kocaman sevdalar tükeniyor bir bir Bir ömür ne olduðunu bilmeden Kayýp gidiveriyor bedenimizden Kocaman bir mezar kazýlýyor Küçücük bedenlerimize Ve kocaman bir kalabalýk Kocaman bir hüzün Býrakarak ardýmýzda Bir el bile sallayamadan Kalanlarýmýza Çekip gidiyoruz Adam gibi yaþayamadan Hani Can Yücel’ce Aðýz dolusu sövemeden Tüm kötülüklere Bir ömürü böyle Ýþte böyle tüketiyoruz
25/03/2010 Saat 09.40 Vural Atak Çamlýgil
Sosyal Medyada Paylaşın:
Çamlıgil Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.