Þirret bir kadýn gibi avazý evrene yayýldý fýrtýnalý gecenin. Rüzgar; evlerin eski yüzlerinde bir tokat gibi patladý. Deniz köpürdü, kayalarý acýtarak okþadý.
Yalýnayak korkularým ruhumun tenhalarýnda koþar adým koþar adým. Buz kesti yüreðimin her yaný. Geceyi sevmem býrakmayýn yastýðýmda beni gözleri yaþlý.
Perçemleri yüzünü kapamýþ görünmüyor gözleri; korkular sardýðýnda beni hani ellerini yakalardým bez bebeðimin. Dokunurdum bez ruhuna dokunurdu anne gibi o da bana.
Gece ve rüzgar! Hangi illeti taþýdýnýz yaþama? Uðultunuzla hangi yürekleri korkuttunuz? Bebeðim ve ben fýsýldaþýrken usulca Hangi ara kýzgýnca vurdunuz camýma. Geceleri sevmem Fýrtýnayýda......
ALEV YAVUZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
hayatgülbahçesi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.