Armağan konuk.....

senden bulaþtý bana sade cümleler
konuðumuz olduðun o günden beri
gördüðünü daha sonra anladým
kör olduðumuzu bildim bileli
turablar turabý ey goca Veysel.......


dut dalýn küsmüþ,önünde bac’la
kömbeler getirmiþtin bir büyük hurçla
þavkýn halâ durur, köyde yamaçta
usumda ilk çizgiler senden,ey goca Veysel...


fiske ýþýðýnda sýzlayan teller
bozulmaz adaplar,ellerde hüner
ol mýzrabýnda arþ-ý alem secdeye iner
kulaðýmda týnýlarýn cenkte,ey goca Veysel...


coþunu bekler nöbet tutardýk
zifri naðmelerde düþe yatardýk
turna rehberinde yola çýkardýk
mürþid-i kâmilim ey goca Veysel.....


göze baþýna götürürken tuttun elimden
tast ile su verdim,içtin derinden
topla dedin bana;peygamber çiçeðinden
sarý rengi sordun,
kimseye söyleme dedin
sýr kaldý ikimizde ey goca Veysel...


dile geldi dut dalýn,gitmek zamaný
yýllarca beynimde sorgu harmaný
tenbihin özümde,muhaþeret niþaný
senden bana nükte ey goca Veysel.......Kasým



.......babam saz ustasýydý,okula gitmiyordum daha.Veysel baba,bize gelerek epeyce kaldý.Sazý onarýlýncaya deðin.Kimsenin istediðine sazý eline almazdý.Bizde,beklerdik.Çoðu zaman,uykuya yenilirdik.Keþke,daha büyük olsaydým o yýllarda.Veysel babayý saygýyla anýyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın: